هتروتوپیا که به معنای تحتاللفظی «دیگرجاها» است، مفهومی غنی در طراحی شهری بهشمار میرود که جهانی واژگون نسبت به فضاهای عادی و روزمره را توصیف میکند؛ جهانی که حامل معانی چندگانه، گسسته و حتی متناقض است.
این واژه که نخستینبار در اواخر دهه ۱۹۶۰ توسط فوکو مطرح شد، از آن زمان تاکنون تأثیر چشمگیری بر نظریههای معماری و شهرسازی گذاشته، هرچند همچنان منبعی برای سردرگمی و مناقشه باقی مانده است.
کتاب هتروتوپیا و شهر در تلاش است تا این مفهوم را روشن سازد و به بررسی هتروتوپیاهایی بپردازد که در دنیای معاصر ما وجود دارند: در موزهها، پارکهای موضوعی، مراکز خرید، مجتمعهای تفریحی، محلههای حصارکشیده، هتلهای تندرستی و بازارهای فصلی.
این کتاب مجموعهای از مقالات نظری درباره مفهوم هتروتوپیا را دربر دارد – از جمله ترجمهای جدید از متن تأثیرگذار فوکو در سال ۱۹۶۷ با عنوان «درباره دیگر فضاها» – که با مجموعهای از مطالعات موردی انتقادی همراه شدهاند. این مطالعات دامنهای از دگرگونیهای (پساشهری) را کاوش میکنند: از «بازارگونهشدن» آگورا[1] گرفته تا «حصارکشی» محل سکونت و «موضوعسازی» نوسازی شهری.
زمینهای متروک و اراضی بینامونشان بهعنوان مکانهایی برای امید و مقاومت در بخشی با موضوع کنشگری و عبور از مرزهای شهری بررسی میشوند. خواننده از خلال مطالعات موردی درباره جاکارتا، دبی و کینشاسا[2] با جلوههایی از وضعیت دوپاره و پسامدنی ما مواجه میشود.
کتاب هتروتوپیا و شهر تلاشی جمعی است برای بازتعریف جایگاه هتروتوپیا بهعنوان مفهومی کلیدی در نظریه معاصر شهری و جهتدهی دوباره به مباحث جاری درباره خصوصیسازی فضاهای عمومی. این کتاب برای تمامی کسانی که مایلاند شهر را در چارچوب جامعه پسامدنی نوظهور درک کنند، جذاب و ارزشمند خواهد بود: برنامهریزان، معماران، نظریهپردازان فرهنگ، شهرسازان و پژوهشگران دانشگاهی.
میشل دِهان[3]، مدرس شهرسازی در دانشگاه صنعتی آیندهوون[4] و پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کاتولیک لوون[5] است. حوزه پژوهشی او بر معرفتشناسی شهرسازی، شهرسازی پراکنده و رابطه میان شیوههای رسمی و غیررسمی توسعه تمرکز دارد.
لیوِن دِ کاوتر[6]، فلسفه و تاریخ هنر خوانده است. او در دانشکده معماری دانشگاه لوون، مدرسه رسانهای RITS و مؤسسه برلاخه در روتردام تدریس میکند. دِ کاوتر کتابهایی درباره هنر معاصر، مدرنیته، معماری، شهر و سیاست منتشر کرده است.
